۰

 

 

۰

 

 

۲/۸

 

 

۶/۱۰

 

 

۶/۹

 

 

۸/۹

 

 

۰/۲۶

 

 

۰/۱۳

 

 

۲/۳۴

 

 

۹/۱۰

 

 

۷/۴۲

 

 

۱/۱۰

 

 

۳/۴۸

 

 

۳/۷

 

 

۰/۶۲

 

 

۷/۱۷

 

 

۰/۶۳

 

 

۳/۱

 

 

۱/۷۱

 

 

۴/۱۰

 

 

۱/۷۵

 

 

۲/۵

 

 

۲/۷۷

 

 

۶/۲

 

 

۳-۴ بررسی اثرات افزودن متیونین به جیره حاوی تانن بر عملکرد بره‌ها
۳-۱-۴ وزن نهایی و افزایش وزن روزانه
وزن اولیه و وزن نهایی در جدول ۸-۴ نشان داده شده است. همان طور که در این جدول و نمودار ۴-۸ مشاهده می‌شود اختلاف معنی‌داری در کل هفته‌ها در بین تیمار‌ها مشاهده نشده است (۰۵/۰P>). وزن نهایی در تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و پلیاتیلنگلیکول)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین) به ترتیب ۲۵/۳۶، ۲۵/۳۳، ۸۷/۳۴، ۷۳/۳۳ و ۱۳/۳۵ کیلوگرم بودند. وزن ‌نهایی در تیمار دریافت کننده تانن، بدونه هیچ گونه افزودنی به شکل غیر معنیداری کمتر از دیگر تیمار‌ها بوده است. نرخ رشد حیوان بستگی به میزان مصرف خوراک و قابلیت دسترسی مواد مغذی جیره دارد. واگهرن و همکاران (۱۹۹۴) پیشنهاد کردند در برخی مواقع کاهش مصرف خوراک به هنگام مصرف گیاهان حاوی تانن موجب کاهش رشد حیوان می‌شود. کاهش مصرف خوراک و کاهش نرخ رشد در دامهایی که از برگهای درختان (سرو کوهی) حاوی تانن استفاده می‌کردند مشاهده شده است. اثرات منفی تانن ها بر نرخ رشد عموماً از کاهش مصرف خوراک و قابلیت هضم پروتئین ناشی می شود . بهاتا ( ۲۰۰۶ ) درطی آزمایشی عنوان کرد که بهترین عملکرد حیوانات با مصرف جیره حاوی ۵۰ درصد از این خوراک بیان کننده ی نقش آستانهی تانن است . بنابراین تعیین آستانهی مصرف اینگونه خوراکها به منظور بررسی اثرات آنها روی هضم و عملکرد دام از اثرات مثبت و منفی و اثرات متقابل آنها با منابع پروتئینی و کربوهیدرات و مقادیر مختلف آنها ضروری به نظر میرسد . میزان تانن بیش از ۵ درصد در علوفه تنها به عنوان عامل عدم خوشخوراکی عمل نمی‌کند بلکه ممکن است باعث کاهش قابلیت هضم شود و هنگامی که از این علوفه‌ها بطور خالص در جیره استفاده شود می‌تواند باعث کاهش تولید، وزن و پشم گوسفندان شود (کومار و ایتیاتان، ۱۹۹۰). کاهش رشد دام به هنگام مصرف تانن به علت اثرات توأم کاهش مصرف خوراک و کاهش قابلیت هضم حقیقی پروتئین نیز ممکن است رخ ‌دهد، همچنین پیشنهاد شده است ترکیبات فنولی با وزن مولکولی کم که در مراحل اولیه رشد گیاه وجود دارند در دستگاه گوارش جذب شده و از طریق افزایش انرژی مورد نیاز برای سم‌‌زدایی و اثرات منفی روی سیستم فیزیولوژیک میتواند موجب کاهش رشد ‌شوند (واگهرن و همکاران، ۱۹۹۴). که با نتایج به دست آمده در تحقیق حاضر مطابقت دارد. متیونین یکی از اسیدهای آمینه مهم و ضروری که در ساختار پروتین ها یافت میشود. متیونین به عنوان دهنده بنیان متیل در بسیاری از مراحل سوخت وساز درگیر می‌شود. این اسید آمینه در ساخت کارنیتین و کراتین نقش مهمی را برعهده دارد. با توجه به نقش بیوشیمیایی آن، متیونین احتمالاً در کاهش چربی بدن و خصوصاً چربی حفره بطنی مؤثر است زیرا متیونین یک عامل لیپوتروپیک بوده و می‌تواند رشد را بهبود بخشد (برازانان، ۲۰۰۶). افزودن متیونین و به جیره حاوی پوسته انار به عنوان منبع تانن در تیمارهای ۴ و ۵ سبب بهبود رشد در پایان دوره پروار نسبت به تیمار دریافت کننده پوسته انار به تنهایی شده است. به نظر میرسد این یافته از نتایج هرواس (۱۹۸۱) حمایت میکند، چنین گزارش نمود اثرات مثبت تاننها از نظر علمی مهم است چرا که سبب افزایش جریان اسیدهای آمینه ضروری بخصوص متیونین به روده باریک شده و هزینه پروتئولیز و یا دامیناسیون اسیدهای آمینه در شکمبه را محدود میکند. افزودن پلیاتیلنگلیکول به جیره حاوی پوسته انار (تیمار۳) سبب افزایش وزن بیشتر در پایان دوره نسبت به تیمار دریافت کننده پوسته انار شده است. افزودن پلیاتیلنگلیکول به جیره حاوی تانن موجب افزایش فراهمی مواد مغذی و کاهش اثر مهاری بر فعالیت میکربها در شرایط تخمیر میشود، بنابراین سبب افزایش رشد حیوان خواهد شد( فیلد، ۱۹۸۷).
جدول ۸-۴ میانگین وزن اولیه، وزن هفتگی و وزن نهایی بره‌های آزمایشی (کیلوگرم)

 

دانلود کامل پایان نامه در سایت pifo.ir موجود است.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

۲۵/۲۹

 

 

۲۵/۳۰

 

 

۱۳/۲۹

 

 

۴۵/۳۱

 

 

هفته نهم

 

 

 

۹۷/۰

 

 

۵۳/۳۲

 

 

۲۳/۳۱

 

 

۴۷/۳۲

 

 

۱۵/۳۱

 

 

۸۰/۳۳

 

 

هفته دهم

 

 

 

۸۶/۰

 

 

۱۳/۳۵

 

 

۷۳/۳۳

 

 

۸۷/۳۴

 

 

۲۵/۳۳

 

 

۲۵/۳۶

 

 

وزن نهایی

 

 

تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۳۰ میلی گرم PEG)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین); SEMخطای استاندارد میانگین‏ها; در هر ستون اعداد دارای حروف غیر مشابه از نظر آماری اختلاف معنی‏داری دارند (۰۵/۰>p).
با توجه به جدول ۹-۴ تیمار‌های آزمایشی اثر معنیداری بر افزایش وزن روزانه در هفته‌های ۳، ۴، ۶، ۷، ۸ و ۱۱داشتهاند. در هفته سوم حیوانات تغذیه شده با جیرههای شاهد و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین بیشترین افزایش وزن روزانه (۱۲۸ گرم در روز) و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن کمترین افزایش وزن (۱۰۸ گرم در روز) را به خود اختصاص داده‌اند. در هفته چهارم تیمار یک بیشترین افزایش وزن (۱۶۲ گرم در روز) را داشته و کمترین افزایش وزن (۱۲۰ گرم در روز) مربوط به تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن بوده است. در هفته ۶ تیمار شاهد بیشترین افزایش وزن روزانه (۱۷۸ گرم در روز) و تیمارهای دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین کمترین افزایش وزن با افزایش وزن روزانه (۱۵۰ گرم در روز) را داشته‌اند. در هفته هفتم تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و پلیاتیلنگلیکول با (۱۹۲ گرم در روز) و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین با (۱۵۰ گرم در روز) بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه را داشته اند. در هفته هشتم تیمار شاهد با (۲۱۲ گرم در روز) و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین با (۱۷۰ گرم در روز) بیشترین و کمترین افزایش وزن روزانه را داشتهاند. در هفته ۱۱ تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین با افزایش وزن روزانه (۲۶۰ گرم) بیشترین و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن با افزایش وزن روزانه (۲۱۰ گرم) کمترین افزایش وزن را داشتهاند و در نهایت میانگین کل افزایش وزن هفتگی تیمارها به ترتیب شامل ۱۷۸، ۱۵۱، ۱۶۵، ۱۵۶ و ۱۶۸ گرم در روز بوده است که بالاترین افزایش وزن هفتگی را تیمار شاهد و کمترین را تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن به خود اختصاص داده است. میانگین افزایش وزن روزانه پنج تیمار غذایی در کل دوره به ترتیب ۲۶۲، ۲۲۲، ۲۴۲، ۲۲۸ و ۲۴۷ گرم در روز بوده است. این مقایر افزایش وزن نشان میدهد که برههای را که با جیره شاهد تغذیه شدهاند بالاترین افزایش وزن روزانه را داشتهاند. کمترین افزایش وزن روزانه مربوط به تیمار دوم یعنی برههای تغذیه شده با جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن بوده است. مطالعات نشان دادند که مقادیر مختلف تانن (۵/۵ ـ ۲/۲ درصد) تانن‌ها از هضم پروتئین در شکمبه جلوگیری می‌کنند و باعث افزایش جریان اسید آمینه‌های ضروری به روده کوچک شدهاند. با این حال در مقادیر زیاد تانن، راندمان جذب اسید آمینه‌های ضروری بطور معنی‌داری از ۷۸ درصد به ۶۳ درصد کاهش یافت، ولی تغییری در نیتروژن ابقاء شده و تولید حیوان تفاوتی مشاهده نشد (واگهرن، ۱۹۸۷). آرگیل و بالدوین (۱۹۸۹) گزارش کردند که رشد باکتریهای شکمبه با افزودن اسیدهای آمینه آزاد و پپتیدها افزایش یافته است که این افزایش نرخ رشد به خاطر اسیدهای آمینه بوده است. همچنین جایگزینی آمونیاک با مخلوط اسیدهای آمینه توسط راسل[۱۴۳] و استروبل[۱۴۴]، ۱۹۹۳ در محیط آزمایشگاهی و روک[۱۴۵] و آمسترانگ[۱۴۶] (۱۹۸۹) در حیوان افزایش تولید پروتئین میکروبی را گزارش نمودند. که با نتایج تحقیق حاضر در انطباق است. با توجه به برسیهای به عمل آمده در رابطه با تاثیر افزودن متیونین آزاد مطالعهای در دسترس نیست. بررسی مطالعات این حوزه نشان می‌دهد که اگرچه پژوهش‌های متعددی در رابطه با بررسی اثرات استفاده از مواد خوراکی حاوی تانن در جیره نشخوارکنندگان صورت پذیرفته است. ولی در پژوهش حاضر مشخص شده که حتی با وجود برخی اثرات منفی گزارش شده در رابطه با تاثیر تانن بر استفاده از اسید آمینه متیونین، سبب بهبود میانگین افزایش وزن در تیمارهای دریافت کننده پوسته انار همراه با مکمل متیونین (تیمارهای ۴ و ۵) نسبت به تیمار حاوی پوسته انار شده است. همچنین افزودن پلی اتیلن گلیکول به تیمار ۳ نیز سبب افزایش میانگین وزن روزانه نسبت به تیمار دریافت کننده پوسته انار بدونه افزودنی شده است. افزودن پلیاتیلنگلیکول به جیره حاوی تانن سبب افزایش جذب مواد مغذی از جمله پروتئین و مواد معدنی شده و در نهایت سبب بهبود رشد و تولید در حیوان میشود (سیلانیکوف و همکاران، ۲۰۰۱). که در توافق با نتایج آزمایش حاضر میباشد.
جدول ۹-۴ میانگین افزایش وزن هفتگی برههای تغذیه شده با جیرههای آزمایشی (کیلوگرم)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

۲۰۲/۰

 

 

۲۳۵/۰

 

 

هفته دهم

 

 

 

۰۱۲/۰

 

 

a260/0

 

 

b250/0

 

 

b240/0

 

 

b210/0

 

 

b245/0

 

 

هفته یازدهم

 

 

 

۰۵۰/۰

 

 

ab168/0

 

 

ab156/0

 

 

ab165/0

 

 

b151/0

 

 

a178/0

 

 

میانگین کل

 

 

تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۳۰ میلی گرم PEG)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین); SEMخطای استاندارد میانگین‏ها; در هر ستون اعداد دارای حروف غیر مشابه از نظر آماری اختلاف معنی‏داری دارند (۰۵/۰>p).
۳-۲-۴ ماده خشک مصرفی و ضریب تبدیل غذایی
همانگونه که در جدول ۱۰-۴ نشان داده شده اثر تیمارهای آزمایشی بر میانگین مصرف ماده خشک در هفته اول نسبت به تیمار شاهد معنیدار بود (۰۵/۰>p). بدین صورت که تیمارهای دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین و ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین با (۵۵۰ گرم در روز) و تیمار شاهد با (۴۴۰ گرم در روز) بیشترین و کمترین مصرف ماده خشک را داشتهاند. میانگین مصرف ماده خشک در کل دوره به ترتیب بین تیمارهای آزمایشی شامل ۱۱۰۰، ۱۰۳۰، ۱۰۷۰، ۱۰۳۰ و ۱۰۵۰ گرم در روز بوده است. تیمار شاهد بیشترین میانگین مصرف ماده خشک (۱۱۰۰ گرم در روز) و تیمارهای دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین کمترین میانگین مصرف ماده خشک روزانه (۱۰۳۰گرم در روز) را در کل دوره داشتهاند اما از نظر آماری تفاوتی بین تیمارها مشاهده نشد (۰۵/۰<p). مصرف روزانه خوراک می‌تواند تحت تاثیر دفعات خوراک‌دهی و مقدار خوراک‌دهی قرار گیرد. مقدار غذای مصرفی در هر وعده توسط پیام‌های سیری، شامل کشیدگی و انبساط شکمبه، افزایش غلظت ماده خشک مایع شکمبه و جذب متابولیت‌ها از شکمبه و روده محدود می‌شود (آلن[۱۴۷]، ۲۰۰۰). تنظیم فیزیکی مصرف خوراک‌، نیز به صورت اثر پری دستگاه گوارش یا شکمبه، توصیف شده است (لهمن[۱۴۸]، ۱۹۴۱). مقدار انبساط دستگاه گوارش که باعث محدود شدن مصرف خوراک می‌شود، در حیوانات با مقادیر مختلف تولید و وضعیت تولید مثلی متفاوت، همچنین بین جیره‌هایی با مقدار انرژی‌، مواد مغذی، ماده خشک و با شکل فیزیکی متفاوت‌، مختلف خواهد بود (آلن، ۱۹۹۶). فروغ عامری (۱۳۷۶) کاهش مصرف ماده خشک در گوسفندان با مصرف جیره‌های حاوی فرآورده فرعی پسته را به حضور ترکیبات فنولی به ویژه تانن‌ها و اثر منفی این ترکیبات بر خوشخوراکی جیره‌ها مرتبط دانست. شاکری و فضائلی (۲۰۰۵) گزارش کردند فرآورده فرعی پسته خشک شده در جیره بره‌های پرواری تا سطح ٢٠ درصد ماده خشک اثری بر مصرف خوراک نداشت، ولی در سطح ٣٠ درصد باعث کاهش معنی‌دار آن شد و این در حالی است که در تغذیه بزهای رائینی این مقدار بر مصرف ماده خشک روزانه آن‌ها اثر منفی نداشت. به نظر می‌رسد مقاومت بیشتر بز به تانن، در مقایسه با گاو و گوسفند (بهاتا و همکاران، ۲۰۰۷)، باعث عدم تأثیر منفی آن بر مصرف خوراک در آزمایش مذکور گردیده است. در مطالعه انجام شده توسط ابن عباسی و همکاران (۱۳۸۴) بر بزغالههای نر مرخز در هنگام مصرف سطوح ۰، ۲۵، ۵۰، ۱۰۰ درصد برگ بلوط به جای یونجه، بهترین تیمار از لحاظ مصرف ماده خشک، مربوط به تیمار۵۰ درصد برگ بلوط با مصرف ۸۱/۲ کیلوگرم خوراک (هفته اول) گزارش گردید. اما تغییرات در مصرف روزانه برگ بلوط در تیمار ۱۰۰ درصد برگ بلوط بین هفته اول تا هفته ششم آزمایش مبنی بر مصرف ۹۹/۱ کیلو گرم ماده خشک برگ بلوط در هفته اول به ۵۶/۳ کیلوگرم ماده خشک برگ بلوط در هفته ششم و عدم تفاوت معنی داری بین مصرف ماده خشک تیمارهای ۱۰۰ درصد برگ بلوط با ۱۰۰ درصد یونجه گزارش گردید. این یافته در توافق با نتایج آزمایش حاضر میباشد. نتایج این تحقیقات بیانگر این مسئله است که هر چند جیره ۱۰۰ درصد برگ بلوط نتوانسته مواد مغذی کافی برای رشد حیوانات فراهم کند (اختلاف وزن ۶ کیلوگرم با تیمار ۱۰۰ درصد یونجه)، اما مصرف ۱۰۰ درصد این جیره بدون اثرات منفی فیزیولوژیکی و کاهش مصرف خوراک نشان دهنده وجود میکروارگانیسمهای مقاوم یا تجزیه کننده تانن میباشد با توجه به این نکته در آزمایش حاضر اختلاف وزن معنی داری بین تیمار شاهد و تیمار دریافت کننده تانن مشاهده نگردید که نشان میدهد استفاده از پوسته انار میتواند از رشد مطلوب حیوان حمایت نماید. تانن می‌تواند از طریق کاهش خوشخوراکی و یا کاهش قابلیت هضم باعث کاهش مصرف خوراک شوند. تاننها دارای خاصیت قابض می‌باشند که به دلیل تشکیل کمپلکس بین تانن‌ها و گلیکوپروتئین‌های بزاق ایجاد می‌شود. این خاصیت تانن‌ها می‌تواند باعث افزایش ترشح بزاق و همچنین کاهش خوشخوراکی شود (رید و همکاران، ۱۹۹۰). که با نتایج گرفته شده در آزمایش حاضر مطابقت دارد اما با نتایج کومار و وایتیاتان ، (۱۹۹۰) در تضاد است آنها چنین گزارش نمودند نحوه مصرف علوفه می‌تواند اثر تانن را روی مصرف خوراک تحت تأثیر قرار دهد. مصرف علوفه‌های تانن‌دار بصورت خشک باعث افزایش مصرف نسبت به علوفه‌های تازه شده است. مطالعات نشان داده است استفاده از ترکیبات باند کننده تانن مثل پلی‌اتیلنگلیکول باعث افزایش مصرف علوفه‌های تانن‌دار می‌شود (سیلناکوف و همکاران، ۲۰۰۱). مصرف ماده خشک در تیمار سه (دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و پلی‌اتیلنگلیکول) در هفته اول نسبت به تیمار شاهد افزایش داشته و این اختلاف معنیدار بود (۰۵/۰>p). اما نسبت به دیگر تیمارهای دریافت کننده تانن کاهش معنیداری داشت. در سایر هفتهها هیچ اختلاف معنیداری بین تیمار شاهد و تیمار دریافت کننده ۲/۴ درصد تانن و پلی‌اتیلنگلیکول مشاهده نگردید. به طور کلی در آزمایش حاضر افزودن پلی‌اتیلنگلیکول سبب بهبود مصرف خوراک نسبت به تیماره

 

دانلود کامل پایان نامه در سایت pifo.ir موجود است.

ای دریافت کننده تانن شده است. که با نتایج سیلانیکف و همکاران، (۲۰۰۱) مطابقت دارد. به طور کلی میتوان اینگونه جمعبندی نمود افزودن مکمل اسید آمینه متیونین به جیره حاوی پوسته انار به عنوان منبع تانن در تیمارهای دریافت کننده ۲/۰ درصد متیونین (تیمار ۴) و ۴/۰ درصد متیونین (تیمار ۵) سبب بهبود مصرف ماده خشک خوراک نسبت به تیمار دریافت کننده پوسته انار به تنهایی شده است اما این اختلاف معنیدار نبود و تا کنون مطالعهای که بتواند از این یافته حمایت کند انجام نگرفته است.
۱۰-۴ میانگین هفتگی ماده خشک مصرفی برههای تغذیه شده با جیرههای آزمایشی (کیلوگرم در روز)

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

۳۵/۱

 

 

۰۳۴/۰

 

 

 

هفته یازدهم

 

 

۴۴/۱

 

 

۴۲/۱

 

 

۵۰/۱

 

 

۴۲/۱

 

 

۴۳/۱

 

 

۰۳۵/۰

 

 

 

میانگین کل

 

 

۱۰/۱

 

 

۰۳/۱

 

 

۰۷/۱

 

 

۰۳/۱

 

 

۰۵/۱

 

 

۰۲۳/۰

 

 

تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۳۰ میلی گرم PEG)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین); SEMخطای استاندارد میانگین‏ها; در هر ستون اعداد دارای حروف غیر مشابه از نظر آماری اختلاف معنی‏داری دارند (۰۵/۰>p).
همانگونه که در جدول ۱۱-۴ نشان داده شده است در کل دوره میانگین ضریب تبدیل غذایی در پنج تیمار به ترتیب برابر با ۲۴/۴، ۶۹/۴، ۴۵/۴، ۴۷/۴و ۲۲/۴ بود که از نظر آماری تفاوت معنیداری بین تیمار شاهد و دیگر تیمارها مشاهده نشد (۰۵/۰<p). از نظر عددی بهترین ضریب تبدیل را تیمار شماره ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن+ ۴/۰ درصد متیونین) و بالاترین ضریب تبدیل را تیمار شماره ۲ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن) به خود اختصاص دادهاند. تانن می‌تواند از طریق کاهش قابلیت هضم باعث افت ضریب تبدیل غذایی شوند که این سازکار در تیمار شماره ۲ تائید میگردد. تحقیقات نشان داده است تانن‌ها می‌توانند در pH شکمبه با پروتئین‌ها تشکیل کمپلکس‌ دهند و پروتئین را در برابر تجزیه میکروبی محافظت‌ کنند. این کمپلکس در pH شیردان پایدار نبوده و پروتئین آزاد شده و در دسترس قرار می‌گیرد (باری، ۱۹۸۵ ؛ رید، ۱۹۹۵؛ کومار و وایتیاتان،۱۹۹۰). فرضیه افزایش پروتئین عبوری با مصرف تانن دارای اشکالاتی نیز می‌باشد از جمله اینکه برای اثبات فرضیه تشکیل کمپلکس مقاوم تانن ـ پروتئین، از محیط‌های In vitro حاوی مقادیر خالص تانن و پروتئین‌ و فاقد میکروارگانیسم‌های شکمبه استفاده شده است. در صورتی که تحقیقات نشان می‌دهد میکروارگانیسم‌های شکمبه بطور فعال به سوبستراهای خود متصل می‌شوند و همچنین کمپلکس تشکیل شده در محیط شکمبه ممکن است در قسمتهای بعدی دستگاه گوارش نیز مقاوم بماند و تجزیه نشود (واگهرن و همکاران، ۱۹۹۴). تانر[۱۴۹] و همکاران (۱۹۹۴) نشان دادند پروآنتوسیانیدین‌ها از تجزیه کازئین توسط میکروارگانیسم‌های شکمبه در invitro جلوگیری کرد‌ند. واگهرن و همکاران( ۱۹۸۷) نشان دادند پروآنتوسیانیدین‌های موجود در علوفه لوتس باعث افزایش جریان خالص اسیدهای آمینه ضروری از شیردان و افزایش جذب خالص اسید آمینه‌های ترئونین، والین، ایزولوسین، تیروزین، فنیل آلانین، هیستیدین و لیزین شدند. مک‌نب و همکاران (۱۹۹۳) مشاهده کردند که با مصرف نوعی علوفه لوتس در جیره گوسفند جذب خالص میتونین و سیستین افزایش ‌یافت، ولی تحقیقات در تک معده‌ای‌ها نشان داده است که مصرف تانن باعث کاهش قابلیت دسترسی و جذب اسیدهای آمینه (بخصوص میتونین) و کاهش رشد شده است (فولر[۱۵۰]، ۱۹۶۷). این محقق پیشنهاد کرد کاهش رشد را می‌توان با مصرف میتونین اضافی در جیره جبران کرد. واگهرن و شلتون[۱۵۱] (b 1994) گزارش کردند علت افزایش عملکرد حیوانات مصرف‌کننده جیره‌های حاوی مقادیر کم‌ تانن، کاهش تجزیه‌پذیری پروتئین در شکمبه و در نتیجه افزایش جریان اسید آمینه‌های ضروری به روده کوچک و افزایش جذب این اسید آمینه‌ها به خون می‌باشد. این محققین پیشنهاد کردند اثرات مفید تانن در علوفه‌های معتدله نسبت به علوفه‌های گرمسیری کمتر است که شاید بدلیل فعالیت بیشتر تانن در این علوفه ها و در نتیجه کاهش جذب اسیدهای آمینه ضروری در روده باشد. در آزمایش حاضر افزودن متیونین اگر چه نتوانست به شکل معنیداری ضریب تبدیل غذایی را بهبود ببخشد ولی بررسی دادههای قابلیت هضم نشان میدهد که با وجود کاهش قابلیت هضم ماده آلی و پروتئین خام کاهش در عملکرد اتفاق نیفتاده است که میتواند نتیجهای از بهبود راندمان استفاده از مواد مغذی و یا بر طرف نمودن عامل محدود کننده رشد باشد.
جدول ۱۱-۴ ضریب تبدیل غذایی کل دوره برههای تغذیه شده با جیرههای آزمایشی

 

برای دانلود متن کامل این فایل به سایت torsa.ir مراجعه نمایید.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

b44

 

 

bc41

 

 

b44

 

 

۵۳/۲

 

 

 

پروتئین خام

 

 

a68

 

 

d ۵۳

 

 

b60

 

 

cd56

 

 

bc58

 

 

۰۲/۱

 

 

 

NDF

 

 

a63

 

 

d52

 

 

ab60

 

 

cd55

 

 

bc57

 

 

۴۳/۱

 

 

 

ADF

 

 

a44

 

 

b31

 

 

ab39

 

 

b34

 

 

ab39

 

 

۵۴/۲

 

 

تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۳۰ میلی گرم PEG)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین); SEMخطای استاندارد میانگین‏ها; در هرردیف اعداد دارای حروف غیر مشابه از نظر آماری اختلاف معنی‏داری دارند (۰۵/۰>p).
نتایج حاضر در این تحقیق با نتایج (مکار، ۲۰۰۳; سیلانیکوف و همکاران، ۲۰۰۱; مالدونادو و نورتن، ۱۹۹۶; رید و همکاران، ۱۹۹۰; پالمر و مک سوینی، ۲۰۰۰; رید، ۱۹۹۵; کومار و وایتایتان، ۱۹۹۰ و فولر وهمکاران، ۱۹۶۷) مطابقت دارد اما با نتایج (پریچارد[۱۵۲] و همکاران، ۱۹۹۲ و فروغ عامری، ۱۳۷۶) در تضاد است. همانگونه که مشاهده شد تیمار ۲ که حاوی جیره ۲/۴ درصد تانن بود در تمام روزهای نمونه برداری پاینترین درصد قابلیت هضم برای تمامی شاخصهای قابلیت هضم را از خود نشان داد که علت آن میتواند اثرات منفی تاننها باشد که در بیشتر مطالعات انجام گرفته بر روی گیاهان حاوی تانن آن را از خود نشان داده است هر چند اثرات تاننها در گیاهان مختلف میتواند متفاوت باشد. همچنین با توجه به مطالعه انجام گرفته افزودن پلیاتیلنگلیکول در تمام دوران نمونه برداری از ابتدای دوره تا انتهای دوره سبب بهبود قابلیت هضم برای تمام شاخصهها قابلیت هضم شده است که اکثر منابع اثرات مثبت افزودن پلیاتیلنگلیکول را به جیرههای حاوی تانن تایید نمودهاند. هر چند اثرات پلیاتیلنگلیکول به مقدار پروتئین جیره بستگی دارد، یعنی هر چه سطح پروتئین جیره بالا باشد تاثیر پلیاتیلنگلیکول کمتر میباشد (یانز رویز و همکاران، ۲۰۰۴). افزودن اسید آمینه متیونین به جیرههای حاوی تانن تا حدودی توانسته قابلیت هضم را بهبود ببخشد اما نتوانسته آنها را را به طور کامل تحت تاثیر خود قرار دهد و اثرات تیمار شماره ۵ (۴/۰ درصد متیونین) بیشتر از تیمار شماره ۴ (۲/۰ درصد متیونین) بوده است. همچنین پلیاتیلنگلیکول بیشتر از متیونین قابلیت هضم جیرههای حاوی تانن در تمام زمانهای نمونه برداری بهبود بخشیده است. تاننها دارای اثرات ضد تغذیهای شامل کاهش قابلیت هضم، کاهش قابلیت دسترسی به پروتئین و اختلالات هضمی در حیوان هستند، که این اثرات بیشتر نتیجه اختلال در فعالیت میکروفلور شکمبه بوسیله کاهش قابلیت دسترسی و قابلیت هضم مواد مغذی و مواد معدنی (مولان، ۲۰۰۱)، تخریب عملکرد دیواره سلولی(دونوون[۱۵۳] و بروکر، ۲۰۰۱) و مداخله در فعالیت آنزیمهای خارج سلول ( با و همکاران، ۲۰۰۶) میباشد. تاننهای متراکم و قابل هیدرولیز بر پارامترهای شکمبهای اثرات منفی داشتهاند، که این اثرات منفی به ویژگیهای کمی و کیفی آن بستگی دارد (ویتی، ۲۰۰۵). تانن متراکم (باری و مک سوینی، ۱۹۹۹) و اسید تانیک (منبع تانن قابل هیدرولیز) )با و همکاران، ۱۹۹۳; داوسون و بوتری، ۱۹۹۵) دارای اثرات منفی شناخته شده بر قابلیت هضم و تجزیه ماده خشک میباشد که این اثرات نتیجه مهار شدن فعالیت میکروبی در شکمبه میباشد (داوسون و بوتری، ۱۹۹۵). هاگرمن (۱۹۹۹) نیز اثر متقابل (رسوب پروتئین) مشابهی را بین تانن و پروتئین بین هر دو منبع تانن (تانن متراکم و قابل هیدرولیز) گزارش نمودهاند که با نتایج به دست آمده در این آزمایش مطابقت دارد. ون هون (۱۹۸۴) پیشنهاد کرد کم ‌بودن قابلیت هضم پروتئین برگ درختان به علت وجود تانن است. این محقق نشان داد میزان قابلیت هضم ماده خشک برگ درختان با افزایش تانن آنها کاهش یافت. بهلولی و همکاران (۱۳۸۶) با جایگزینی فرآورده فرعی پسته (حاوی ۱/۴ درصد تانن) به جای سیلاژ ذرت، کاهش خطی در قابلیت هضم ظاهری ماده خشک مشاهده کردند. این محققین بیان کردند که در میزان قابلیت هضم ماده خشک عوامل فیزیکوشیمیایی، نوع و میزان کربوهیدرات‌های ساختمانی همراه با حضور تانن و همچنین منشأ تانن مؤثر هستند. مک‌سویینی و همکاران (۲۰۰۱) گزارش کردند که تانن‌ها می‌توانند هضم الیاف را از طریق تشکیل کمپلکس با لیگنوسلولز و کاهش اتصال آن‌ها با میکروارگانیسم‌ها و یا مهار مستقیم میکروارگانسیم‌ها کاهش دهند که با نتایج آزمایش حاضر در تطابق میباشد. بیشترین تمایل تانن‌ها برای اتصال به آنزیم‌های خارج سلولی است. بنابراین آن دسته از موادی مانند همی‌سلولز که هضمشان وابسته به آنزیم‌های خارج سلولی است بیشتر تحت تأثیر تانن قرار می‌گیرد (هرواس و همکاران، ۲۰۰۳).
طبق نظر تیتگمر[۱۵۴] و همکاران (۱۹۹۱) تجزیه‌پذیری دیواره سلولی بیشتر به ساختمان آن بر می‌گردد تا به شرایط که بر محیط شکمبه حاکم است. اثر تانن‌ها روی کاهش هضم فیبر بعد از پروتئین دومین اثر ضد تغذیه‌ای تانن محسوب می‌شود. تحقیقات متعددی نشان داده است که تانن‌ها باعث کاهش قابلیت هضم ماده آلی و فیبر خوراک می‌شوند. کاهش قابلیت هضم کربوهیدراتها به دلیل تداخل تانن‌ها با‌ آنزیم‌های سلولاز و باکتریهای شکمبه می‌باشد. در برخی حالات کاهش قابلیت هضم فیبر به علت کمبود نیتروژن مورد نیاز باکتری‌های شکمبه می‌باشد که دلیل آن باند شدن تانن با پروتئین‌های خوراک است. خشک‌کردن علوفه در مزرعه و تیمار با پلی‌اتیلنگلیکول باعث کاهش اثرات منفی تانن روی هضم کربوهیدرات‌ها شده است (سیلناکوف و همکاران، ۲۰۰۱). در بعضی حالات کاهش قابلیت هضم با افزایش نرخ خروج پروتئین از شکمبه جبران شده است. (باری وهمکاران ۱۹۸۵؛ رید و همکاران، ۱۹۹۰). افزودن پلیاتیلنگلیکول به خوراکهای نشخوارکنندگان اثرات مثبت و منفی در پی داشته است

 

دانلود متن کامل پایان نامه در سایت jemo.ir موجود است

. در خوراکهایی مانند برگ بلوط و افزودن پلیاتیلنگلیکول دارای اثر مثبت بوده است (سیلانیکف و همکاران، ۱۹۹۷). افزودن پلیاتیلنگلیکول باعث افزایش قابلیت دسترسی مواد مغذی شده و اثرات مهاری بر میکرو ارگانیسمهای شکمبه را کاهش میدهد و در نتیجه تجزیه پذیری مواد در شکمبه افزایش یافته و عملکرد دام بهبود مییابد (مک کار، ۲۰۰۳). آزمایشات حیوانی نشان داده است هنگام استفاده از خوراکهای حاوی تانن در جیره قابلیت هضم پروتئین به شدت کاهش می‌یابد. معمولاً گیاهانی که حاوی مقادیر زیاد پروآنتوسیانیدین هستند اغلب دارای پروتئین باند شده به دیواره سلولی و لیگنین می‌باشند. همچنین بعد از هضم خوراک، پروآنتوسیانیدینها می‌توانند با پروتئین‌ها تشکیل کمپلکس دهند و سبب کاهش قابلیت هضم پروتئین گردد. حلالیت تانن نقش مهمی در قابلیت باندکردن پروتئین و یا فیبر دارد. اگر نسبت تانن محلول به تانن نامحلول بیشتر باشد قابلیت هضم پروتئین بیشتر از قابلیت هضم فیبر تحت تأثیر قرار می‌گیرد. در حالت برعکس قابلیت هضم فیبر بیشتر تحت تأثیر قرار می‌گیرد (کومار و وایتیاتان ،۱۹۹۰ ؛ رید، ۱۹۹۵). پرز ـ مالدونادو و نورتن(۱۹۹۶) پیشنهاد کردند تانن‌ها از طریق تشکیل کمپلکس با ترکیبات لیگنوسلولزی و همچنین جلوگیری از هضم میکروبی از طریق مهار مستقیم باکتریهای سلولتیک باعث کاهش هضم فیبر می‌شوند. رید و همکاران (۱۹۹۰) گزارش کردند قابلیت هضم ماده آلی و فیبر در گوسفندانی که از نوعی علوفه اقاقیا تغذیه می‌کردند به علت مقادیر بالای پروآنتوسیانیدین‌ها و فنولهای محلول کاهش پیدا کرد. پرز، مالدونادو و نورتن (۱۹۹۶) نشان دادند افزایش تانن متراکم جیره از صفر به ۳/۲ درصد باعث کاهش قابلیت هضم نیتروژن شد ولی اثر معنی‌داری روی مصرف خوراک و قابلیت هضم ماده آلی و NDF نداشت. پالمر و مک‌سوئینی (۲۰۰۰) نشان دادند میزان هضم فیبر در شکمبه گوسفندان تغذیه شده با علوفه لوتس (۵/۹ درصد تانن متراکم در ماده خشک) ویک نوع لگوم گرمسیری ( ۶ درصد تانن متراکم آزاد) کاهش یافت. فروغ عامری و همکاران (۱۳۷۶) نیز با افزودن فرآورده فرعی خشک یا سیلو شده پسته که حاوی تانن می‌باشند به جیره گوسفندان نر کرمانی، تغییری در قابلیت هضم ظاهری الیاف خام مشاهده نکردند. نتایج آزمایش حاضر نشان میدهد که استفاده از پوسته انار به عنوان منبع تانن میتواند قابلیت هضم مواد مغذی و بویژه ماده آلی و پروتئین خام را کاهش دهد و افزودن متیونین نمیتواند بطور کامل برطرف کننده این اثرات باشد. استفاده از پلی اتیلنگلیکول میتواند تا حد زیادی مهار کننده اثرات منفی تانن بر قابلیت هضم مواد مغذی باشد.
۳-۴-۴ تاثیر جیرههای آزمایشی بر مقدار pH شکمبه
pH شکمبه در جدول ۱۶-۴ آورده شده است. اندازه گیری pH در ۴ زمان پیش ازخوراکدهی، ۲، ۴ و ۶ ساعت بعد از وعده غذایی صبح انجام گرفت. مقدار pH قبل از غذاهی بالا بود و بعد از تغذیه کاهش و دوباره افزایش یافت. بالاترین مقدار pH مربوط به تیمار شاهد و کمترین مقدار pH را تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن +پلی اتیلن گلیکول) از خود نشان داد ولی تفاوتها بین تیمارها در تمام زمانها معنیدار بود (۰۵/۰>P). در بعضی از منابع اشاره شده است که تاننها بر pH شکمبه تاثیری نداشتهاند (بهاتا و همکاران، a,b 2005; ابرو و همکاران، ۲۰۰۶; گونزالو و همکاران، ۲۰۰۶; یلدیز و همکاران، ۲۰۰۵) که با نتایج حاضر تطابق ندارد. در برخی منابع نشان داده شده است که تاننها موجب کاهش pH شکمبه شدهاند و اضافه کردن پلی اتیلن گلیکول نیز باعث کاهش آن شده است که با نتایج مشاهده شده در این آزمایش مطابقت دارد (یانز رویز، ۲۰۰۴). در مطالعهای که توسط ابرقوی و همکاران (۱۳۸۵) صورت گرفت نشان داده شد که در شرایط افزودن تفاله انگور و برگ بلوط به جیره گوسفندان، pH شکمبه قبل غذادهی بالا و از بعد تغذیه کاهش و سپس در ساعات بعدی افزایش یافت که با نتایج حاضر تطابق دارد. دلیل کاهش pH با پلیاتیلنگلیکول این است که پلیاتیلنگلیکول با تحریک تخمیر کربوهیدراتها موجب کاهش pH شکمبه میگردد. به عبارتی کاهش pH با دادن پلیاتیلنگلیکول به دلیل روابط معکوس بین pH و اسیدهای چرب فرار میباشد (بهاتا و همکاران، ۲۰۰۲). pH شکمبه وابسته به مقادیر اسیدهای چرب فرار شکمبه میباشد، در صورتی که تاننها موجب کاهش غلظت اسیدهای چرب فرار شکمبه ای شوند pH شکمبه افزایش مییابد (اسنایدر و همکاران، ۲۰۰۶). البته بسیاری از نویسندگان پیشنهاد کردند غلظت های کمتر از ۵ درصد ماده خشک تانن متراکم در جیره تاثیر مهمی بر تخمیر شکمبه ندارد (باری و مکنب، ۱۹۹۹).
جدول ۱۷-۴ بررسی روند تغییرات pH شکمبه در ۴ زمان اندازهگیری شده در برههای تحت آزمایش