۳۵/۱

۰۳۴/۰

هفته یازدهم

۴۴/۱

۴۲/۱

۵۰/۱

۴۲/۱

۴۳/۱

۰۳۵/۰

میانگین کل

۱۰/۱

۰۳/۱

۰۷/۱

۰۳/۱

۰۵/۱

۰۲۳/۰

تیمار یک (شاهد)، تیمار ۲ ( جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن)، تیمار ۳ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۳۰ میلی گرم PEG)، تیمار ۴ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۲/۰ درصد متیونین) و تیمار ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن و ۴/۰ درصد متیونین); SEMخطای استاندارد میانگین‏ها; در هر ستون اعداد دارای حروف غیر مشابه از نظر آماری اختلاف معنی‏داری دارند (۰۵/۰>p).
همانگونه که در جدول ۱۱-۴ نشان داده شده است در کل دوره میانگین ضریب تبدیل غذایی در پنج تیمار به ترتیب برابر با ۲۴/۴، ۶۹/۴، ۴۵/۴، ۴۷/۴و ۲۲/۴ بود که از نظر آماری تفاوت معنیداری بین تیمار شاهد و دیگر تیمارها مشاهده نشد (۰۵/۰<p). از نظر عددی بهترین ضریب تبدیل را تیمار شماره ۵ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن+ ۴/۰ درصد متیونین) و بالاترین ضریب تبدیل را تیمار شماره ۲ (جیره حاوی ۲/۴ درصد تانن) به خود اختصاص دادهاند. تانن می‌تواند از طریق کاهش قابلیت هضم باعث افت ضریب تبدیل غذایی شوند که این سازکار در تیمار شماره ۲ تائید میگردد. تحقیقات نشان داده است تانن‌ها می‌توانند در pH شکمبه با پروتئین‌ها تشکیل کمپلکس‌ دهند و پروتئین را در برابر تجزیه میکروبی محافظت‌ کنند. این کمپلکس در pH شیردان پایدار نبوده و پروتئین آزاد شده و در دسترس قرار می‌گیرد (باری، ۱۹۸۵ ؛ رید، ۱۹۹۵؛ کومار و وایتیاتان،۱۹۹۰). فرضیه افزایش پروتئین عبوری با مصرف تانن دارای اشکالاتی نیز می‌باشد از جمله اینکه برای اثبات فرضیه تشکیل کمپلکس مقاوم تانن ـ پروتئین، از محیط‌های In vitro حاوی مقادیر خالص تانن و پروتئین‌ و فاقد میکروارگانیسم‌های شکمبه استفاده شده است. در صورتی که تحقیقات نشان می‌دهد میکروارگانیسم‌های شکمبه بطور فعال به سوبستراهای خود متصل می‌شوند و همچنین کمپلکس تشکیل شده در محیط شکمبه ممکن است در قسمتهای بعدی دستگاه گوارش نیز مقاوم بماند و تجزیه نشود (واگهرن و همکاران، ۱۹۹۴). تانر[۱۴۹] و همکاران (۱۹۹۴) نشان دادند پروآنتوسیانیدین‌ها از تجزیه کازئین توسط میکروارگانیسم‌های شکمبه در invitro جلوگیری کرد‌ند. واگهرن و همکاران( ۱۹۸۷) نشان دادند پروآنتوسیانیدین‌های موجود در علوفه لوتس باعث افزایش جریان خالص اسیدهای آمینه ضروری از شیردان و افزایش جذب خالص اسید آمینه‌های ترئونین، والین، ایزولوسین، تیروزین، فنیل آلانین، هیستیدین و لیزین شدند. مک‌نب و همکاران (۱۹۹۳) مشاهده کردند که با مصرف نوعی علوفه لوتس در جیره گوسفند جذب خالص میتونین و سیستین افزایش ‌یافت، ولی تحقیقات در تک معده‌ای‌ها نشان داده است که مصرف تانن باعث کاهش قابلیت دسترسی و جذب اسیدهای آمینه (بخصوص میتونین) و کاهش رشد شده است (فولر[۱۵۰]، ۱۹۶۷). این محقق پیشنهاد کرد کاهش رشد را می‌توان با مصرف میتونین اضافی در جیره جبران کرد. واگهرن و شلتون[۱۵۱] (b 1994) گزارش کردند علت افزایش عملکرد حیوانات مصرف‌کننده جیره‌های حاوی مقادیر کم‌ تانن، کاهش تجزیه‌پذیری پروتئین در شکمبه و در نتیجه افزایش جریان اسید آمینه‌های ضروری به روده کوچک و افزایش جذب این اسید آمینه‌ها به خون می‌باشد. این محققین پیشنهاد کردند اثرات مفید تانن در علوفه‌های معتدله نسبت به علوفه‌های گرمسیری کمتر است که شاید بدلیل فعالیت بیشتر تانن در این علوفه ها و در نتیجه کاهش جذب اسیدهای آمینه ضروری در روده باشد. در آزمایش حاضر افزودن متیونین اگر چه نتوانست به شکل معنیداری ضریب تبدیل غذایی را بهبود ببخشد ولی بررسی دادههای قابلیت هضم نشان میدهد که با وجود کاهش قابلیت هضم ماده آلی و پروتئین خام کاهش در عملکرد اتفاق نیفتاده است که میتواند نتیجهای از بهبود راندمان استفاده از مواد مغذی و یا بر طرف نمودن عامل محدود کننده رشد باشد.
جدول ۱۱-۴ ضریب تبدیل غذایی کل دوره برههای تغذیه شده با جیرههای آزمایشی