ترجمه: چشمانم را رها کنید تا به دلیل از دست دادن محبوبش گریه کند، شاید اشک سرد اندوه سوز و گداز عشق را خاموش کند. آن محبوبی که اگر زنانی که یوسف(ع) را دیدن و دستانشان را بریدند به بریدن دستهایشان راضی نمیشدند، بلکه قلبهایشان را میبریدند.
متن غایب:
فَلَمَّا سَمِعَتْ بِمَکْرِهِنَّ أَرْسَلَتْ إِلَیْهِنَّ وَأَعْتَدَتْ لَهُنَّ مُتَّکَأً وَآتَتْ کُلَّ وَاحِدَهٍ مِّنْهُنَّ سِکِّینًا وَقَالَتِ اخْرُجْ عَلَیْهِنَّ فَلَمَّا رَأَیْنَهُ أَکْبَرْنَهُ وَقَطَّعْنَ أَیْدِیَهُنَّ وَقُلْنَ حَاشَ لِلّهِ مَا هَذَا بَشَرًا إِنْ هَذَا إِلا مَلَکٌ کَرِیمٌ ﴿یوسف/۳۱).
ترجمه: پس چون همسر عزیز از مکرشان اطلاع یافت، نزد آنان کسی را فرستاد و محفلى برایشان آماده ساخت و به هر یک از آنان میوه و کاردى داد و به یوسف(ع) گفت: بر آنان درآى پس چون زنان او را دیدند وى را بس شگرف یافتند، و از شدّت هیجان دستهاى خود را بریدند، و گفتند: منزّه است ‏خدا این بشر نیست، این جز فرشته‏اى بزرگوار نیست.
عملیات بینامتنی: این فراز از شعر شاعر به آیهی ۳۱ از سورهی یوسف اشاره دارد که این آیه به داستان همسر عزیز مصر و دلبستگیاش به یوسف(ع) اشاره دارد، که مورد سرزنش زنان مصری قرار گرفت. وی برای اینکه جوابیهای برای زنان سرزنشگر مصر داشته باشد محفلی را تدارک دید و از ایشان دعوت به عمل آورد تا در آن محفل گرد هم آیند، و به دست هر کدام از حاضرین در مجلس چاقویی داد تا با آن میوه ببرند. سپس به یوسف(ع) دستور داد که در آن مجلس گام بگذارد تا زنان سرزنش‏گر، با دیدن جمال یوسف(ع) وی را در این عشقش ملامت نکنند، اما زنان مصر هنگامی که آن قامت زیبا و چهره‏ی نورانی را دیدند، و چشمشان به صورت دلربای یوسف(ع) افتاد، صورتی همچون خورشید که از پشت ابر ناگهان ظاهر شود و چشمها را خیره کند، در آن مجلس طلوع کرد چنان واله و حیران شدند که دست از پا و ترنج از دست، نمی‏شناختند و زمانی به خود آمدند که همگی دستانشان را بریده بودند. آنها به هنگام دیدن یوسف(ع) او را بزرگ و فوق‏العاده شمردند و همگی فریاد برآوردند که نه، این جوان هرگز آلوده نیست، او اصلاً بشر نیست، او یک فرشتهی بزرگوار آسمانی است(ر.ک: الطباطبایی، ۱۳۷۲ش، ج۱۱: ۱۶۵-۱۶۲؛ مکارم شیرازی، ۱۳۶۱ش، ج۹: ۳۹۶-۳۹۳؛ زمخشری، ۱۴۰۷هـ، ج۲: ۴۶۶-۴۶۳). با دقّت در معنای این بیت از شعر دیکالجن میتوان چنین بیان داشت که وی در این فراز از شعر خویش که از فراق و از دست دادن محبوبش سخن به میان میآورد و حالات خویش و دیدهاش را بیان میکند و با ظرافت خاصّی از آیهی قرآن کریم، برای بیان مقصود خویش بهره برده است. رابطهی بینامتنی از نوع نفی جزئی و متوازی میباشد؛ مبنی بر این که شاعر با تأثیر پذیری کاملاً آگاهانه از آیات الهی، هم از واژگان موجود در متن غایب به بیان مقصود پرداخته، و نیز از درونمایهی آیه بهره برده است.
متن حاضر:

ترجمه: شرف و آبروی من از محبّت و دوستی قومی طلب یاری میکند که خداوند تبارک و تعالی در سورهی دهر ایشان را به شرفشان برتری داد.
متن غایب:
هَلْ أَتَى عَلَى الْإِنسَانِ حِینٌ مِّنَ الدَّهْرِ لَمْ یَکُن شَیْئًا مَّذْکُورًا (انسان /۱).
ترجمه: آیا زمانى طولانى بر انسان گذشت که چیز قابل ذکرى نبود.
عملیات بینامتنی: با دقّت و امعان نظر در این فراز از شعر شاعر، میتوان چنین بیان کرد که شاعر به سوره دهر اشاره دارد که با واژهی «هَلْ أَتَى» آغاز میشود. سخن آغازین در این سوره، آفرینش انسان و خلقت او از نطفهی مختلط و سپس هدایت و آزادى اراده او میباشد. در ادامهی آیات این سوره سخن از ابرار به میان میآید که بر اساس نظر بسیاری از مفسّرین، ابرار همان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) میباشند. این آیات سندی بزرگ بر فضیلت ایشان بر سایرین است. مکارم شیرازی در شأن نزول این آیات از قول ابن عباس بیان میکند که وقتی حسنین(ع) بیمار شدند، علی(ع)، فاطمه زهرا(س) و فضه، کنیز ایشان نذری کردند که سه روز، روزه بگیرند. در پایان هر سه روز اتّفاقی مشابه میافتاد که تمام غذایشان را به سائلی میبخشیدند، با چیزی جز آب افطار نمیکردند و تمام شب را گرسنه میماندند و فردایش را روزه میگرفتند. در پایان سه روز این سوره بر پیامبر(ص) نازل گردید، که مفسّرین بر این عقیدهاند که هیجده آیه از این سوره در شأن اهل بیت(ع)، میباشد(ر.ک: الطباطبایی، ۱۳۷۲ش، ج۲۰: ۲۰۹-۲۰۸؛ مکارم شیرازی،۱۳۶۱ش، ج۲۵: ۳۵۰-۳۴۳). شاعر ما دیک الجن در این بیت از شعر خویش که در فضایل اهل بیت(ع) سروده است، برای بیان مقصود خویش با اشاره به سورهی «هل أتی»(دهر)، قصد دارد نظر مخاطب را به این فضائل که در قرآن کریم بیان شده است، معطوف دارد. رابطهی بینامتنی لفظی و از نوع نفی جزئی است؛ چرا که واژهی موجود در متن حاضر «هَل أَتی»، ذهن مخاطب را به سوی متن غایب سوق میدهد.
متن حاضر:

ترجمه: پاک و منزّه است خدایی که آسمان را نگه میدارد تا بر زمین فرو نیوفتد، در حالیکه خوی تو در زمین پلید است.
متن غایب:
أَلَمْ تَرَ أَنَّ اللَّهَ سَخَّرَ لَکُم مَّا فِی الْأَرْضِ وَالْفُلْکَ تَجْرِی فِی الْبَحْرِ بِأَمْرِهِ وَیُمْسِکُ السَّمَاء أَن تَقَعَ عَلَى الْأَرْضِ إِلَّا بِإِذْنِهِ إِنَّ اللَّهَ بِالنَّاسِ لَرَؤُوفٌ رَّحِیمٌ (حج/ ۶۵).
ترجمه: آیا ندیده‏اى که خدا آنچه را در زمین است، به نفع شما رام گردانید، و کشتیها در دریا به فرمان او روانند و آسمان را نگاه مى‏دارد تا (مبادا) بر زمین فرو افتد مگر به اذن خودش (باشد)، در حقیقت ‏خداوند نسبت به مردم سخت رئوف و مهربان است.

ترجمه: اگر آن خطیب به دلیل تکریم پیامبر(ص) بارها بر ایشان سلام و درود فرستاد، به دلیل آن است که خداوند تبارک و تعالی در قرآن او را بر گزیده و درود فرستاده است.
متن غایب:
إِنَّ اللَّهَ وَمَلَائِکَتَهُ یُصَلُّونَ عَلَى النَّبِیِّ یَا أَیُّهَا الَّذِینَ آمَنُوا صَلُّوا عَلَیْهِ وَسَلِّمُوا تَسْلِیمًا (أحزاب /۵۶).
ترجمه: خدا و فرشتگانش بر پیامبر(ص) درود مى‏فرستند اى کسانى که ایمان آورده‏اید بر او درود فرستید و به فرمانش بخوبى گردن نهید.
عملیات بینامتنی: آیهی فوق در پی بحثهایی که در آیات گذشته پیرامون حفظ حرمت پیامبر اکرم(ص) و عدم ایذاء او آمده در آیات مورد بحث، نخست سخن از علاقهی خاصّ خداوند و فرشتگان نسبت به پیامبر(ص) میگوید، و بعد در این زمینه به مؤمنان دستور میدهد. ابو حمزه ثمالى از یکى از یاران پیامبر(ص) به نام «کعب بن عجره» چنین نقل میکند: هنگامى که آیه فوق نازل شد عرض کردیم یا رسول الله! سلام بر تو را میدانیم ، ولى صلاه بر تو چگونه است؟ فرمود: بگوئید: «اللَّهُمَّ صَلِّ عَلى مُحَمَّد وَ عَلى آلِ مُحَمَّد کَمَا صَلَّیْتَ عَلَى آلِ إِبْرَاهِیمَ إِنَّکَ حَمِیْدٌ مَجِیدٌ، اللَّهُمَّ بارِکَ عَلى مُحَمَّد وَ عَلى آلِ مُحَمَّد کَمَا بارَکْتَ عَلى آلِ إِبْرَاهِیمَ إِنَّکَ حَمِیْدٌ مَجِیدٌ» (البخاری، بیتا، ج۶: ۱۵۱). از این حدیث هم چگونگى صلاه و درود بر پیامبر(ص) روشن میشود و هم معنى سلام .با دقّت و امعان نظر در این فراز از شعر دیک الجن که در حمایت از خطیب شهرشان سروده شده است، میتوان چنین بیان داشت که وی برای بیان مقصود خویش از مضمون کلام وحی در جواب کسانی که آن خطیب را در بسیاری صلوات فرستادن بر پیامبر اکرم(ص) و اهل بیت ایشان، سرزنش میکردند، بهره برده است. بنابراین رابطهی بینامتنی این بیت از شعر دیک الجن با کلام وحی معنوی و از نوع نفی توازی است؛ چرا که شاعر از مضمون متن غایب در متن حاضر سود برده است.
متن حاضر:

ترجمه: تو کسی هستی که آنچه را دیگران نمیدانند، میدانی، از تو میخواهیم و تو اجابت میکنی یا تو از ما میخواهی و از ما اجابت میخواهی.
متن غایب:
یَوْمَ یَجْمَعُ اللّهُ الرُّسُلَ فَیَقُولُ مَاذَا أُجِبْتُمْ قَالُواْ لاَ عِلْمَ لَنَا إِنَّکَ أَنتَ عَلاَّمُ الْغُیُوبِ (مائده/۱۰۹).
ترجمه: یاد کن روزى را که خدا پیامبران را گرد مى‏آورد پس مى‏فرماید چه پاسخى به شما داده شد؟ مى‏گویند ما را هیچ دانشى نیست تویى که داناى رازهاى نهانى.
عملیات بینامتنی: با دقّت و امعان نظر در این بیت از شعر شاعر که در مدح «جعفر بن علی»، سروده است، میتوان چنین بیان داشت که دیکالجن با الهام گرفتن از سبک جملات قرآن کریم، ممدوح خویش را مدح نموده و اشارهای است به آیهی ۱۰۹ سورهی مائده، که این آیه در ادامهی آیاتی آمده که مربوط به مسألهی شهادت حق و باطل است، دستور به تقوا و ترس از مخالفت فرمان خدا داده شده و میگوید: از آن روز بترسید که خداوند پیامبران را جمع میکند و از آنها دربارهی رسالت و مأموریتشان سؤال میکند و میگوید مردم در برابر دعوت شما چه پاسخى گفتند؟ آنها از خود نفى علم کرده و همه حقایق را موکول به علم پروردگار کرده و میگویند: خداوندا ما علم و دانشى نداریم، تو آگاه بر تمام غیوب و پنهانیها هستى(ر.ک: الطباطبایی، ۱۳۷۲ش، ج۶: ۲۱۷-۲۱۴؛ مکارم شیرازی، ۱۳۶۱ش، ج۵: ۱۲۰-۱۱۹). به این ترتیب میتوان گفت، سر و کار ما انسانها با چنین خداوندِ علام الغیوب و با چنین دادگاهى است، بنابراین باید در گواهیهاى خود مراقب حق و عدالت باشیم. رابطهی بینامتنی این فراز از شعر شاعر با کلام وحی از نوع نفی جزئی است؛ چرا که جملهی «أَنتَ عَـلَّامُ غُیُوبِ»، در متن حاضر ذهن مخاطب را به سوی متن غایب سوق میدهد.
متن حاضر:

ترجمه: و خداوند کسی است که خورشید را در آسمان، کوچک قرار داد و آن را زیبا همچون نور ظاهر ساخت در حالیکه مردم را از گِل آفرید.
متن غایب:
هُوَ الَّذِی خَلَقَکُم مِّن طِینٍ ثُمَّ قَضَى أَجَلًا وَأَجَلٌ مُّسمًّى عِندَهُ ثُمَّ أَنتُمْ تَمْتَرُونَ (انعام /۲).
ترجمه: اوست کسى که شما را از گل آفرید آنگاه مدتى را(براى شما عمر) مقرر داشت و اجل حتمى نزد اوست با این همه (بعضى از) شما (در قدرت او) تردید مى‏کنید.
روابط بینامتنی: این فراز از شعر شاعر ما، به آیه ۲ سورهی انعام اشاره دارد. سخن آغازین در این سوره، آفرینش آسمان و زمین و نظامات آنهاست، و سپس از طریق آفرینش انسان، مردم را متوجّه اصل توحید میسازد و «ابتدا میگوید: حمد و سپاس براى خدائى است که آسمانها و زمین را آفرید، خداوندى که مبدأ نور و ظلمت و بر خلاف عقیدهی دوگانه پرستان، آفرینندهی همه چیز است اما مشرکان و کافران به جاى اینکه از این نظامِ واحد درس توحید بیاموزند، براى پروردگار خود شریک و شبیه میسازند. در آیهی دوّم اشاره به خلق انسان مىکند و در این مورد به شگفت انگیزترین مسأله یعنى آفرینش او از خاک و گل اشاره کرده است، و سپس به مراحل تکاملى عمر انسان اشاره کرده میگوید: پس از آن مدتى را مقرر ساخت که در این مدت انسان در روى زمین پرورش و تکامل پیدا کند سپس به اجل یعنی وقت مرگ انسان اشاره میکند و بعد میگوید شما افراد مشرک درباره آفرینندهاى که انسان را از این اصل بىارزش یعنى گل آفریده و از این مراحل حیرت انگیز و حیرتزا گذرانده است شکّ و تردید به خود راه میدهید، موجودات بىارزشى همچون بتها را در ردیف او قرار داده، یا در قدرت پروردگار بر رستاخیز و زنده کردن مردگان شک و تردید دارید» (مکارم شیرازی، ۱۳۶۱ش، ج۵: ۱۵۰-۱۴۷). دیکالجن در این بیت از شعر خویش صحبت از آفرینش به میان میآورد، و اشاره به ترتیب آفرینش آسمان و زمین و انسان دارد. وی با زیبایی تمام و آگاهی کامل از کلام وحی و کمک گرفتن از آن، مقصود خویش را بیان کرده است. رابطهی بینامتنی این بیت از شعر شاعر، با کلام وحی، با وجود واژگان کلیدی «الخَلائِق و طِین» موجود در متن حاضر، از نوع نفی جزئی است، و همچنین با ذکر این مطلب که شاعر برای بیان مقصود خویش از مضمون کلام وحی سود برده است، رابطهی بینامتنی نفی متوازی به اثبات میرسد.
متن حاضر:

ترجمه: و در آن(گِل) تدبیر کرد که چگونه باشد، و او کسی است که به هر چیزی میگوید باش، پس بیدرنگ میشود.
متن غایب:
إِنَّمَا أَمْرُهُ إِذَا أَرَادَ شَیْئاً أَنْ یَقُولَ لَهُ کُنْ فَیَکُونُ (یاسین/۸۲).
ترجمه: چون به چیزى اراده فرماید کارش این بس که مى‏گوید باش پس(بى‏درنگ) موجود مى‏شود.
عملیات بینامتنی: این فراز از شعر دیکالجن اشاره به آیهی ۸۲ سورهی یاسین دارد که در جواب مردى از مشرکان به نام «أبی بن خلف» یا «امیه بن خلف» و یا «عاص بن وائل» است، که قطعه استخوان پوسیدهاى را پیدا کرد و گفت: با این دلیل محکم به مخاصمه با محمد(ص) برمىخیزم و سخن او را در مورد معاد ابطال میکنم، آنرا برداشت و نزد پیامبر اسلام(ص) آمد و آنرا به شکل پودر درآورد و گفت: چه کسى میتواند این استخوانهاى پوسیده را از نو زنده کند. در جواب ادعای این مشرک آیاتی نازل شد که تأکیدى است، بر این حقیقت که هر گونه ایجادى در برابر اراده و قدرت او سهل و آسان است، ایجاد آسمانهاى عظیم و کرهی خاکى، با ایجاد یک حشره کوچک براى او یکسان است. میفرماید: فرمان او این است که هرگاه چیزى را اراده کند به آن میگوید: «موجود باش» آنهم موجود میشود، همانگونه که خدا خواسته همه چیز به یک اشاره و فرمان او بسته است و کسى که داراى چنین قدرتى است(ر.ک: الطباطبایی، ۱۳۷۲ش، ج۱۷: ۱۱۹-۱۱۷؛ مکارم شیرازی، ۱۳۶۱ش، ج۱۷: ۴۷۰-۴۵۶؛ زمخشری، ۱۴۰۷هـ، ج۴: ۳۱). آیا جاى این دارد که در احیاء مردگان به وسیله او تردید شود؟ شاعر ما دیکالجن در این بیت از شعر خویش که در وصف آفرینش است، به قدرت نامتناهی خداوند اشاره کرده و بیان داشته که همه چیز در گروِ قدرت اوست، و با کوچکترین اشارهاش موجودی خلق و یا نابود میشود. رابطهی بینامتنی این بیت از شعر شاعر با کلام وحی، هم از نوع نفی جزئی و هم از نوع نفی متوازی است؛ چرا که واژگان کلیدی موجود در متن حاضر و همچنین استفادهی شاعر از مضمون کلام برای بیان مقصودش بیانگر این مطلبند.

ب) روابط بینامتنی با احادیث

متن حاضر:

ترجمه: بعد از وفات پیامبر اکرم(ص)، رسالت اسلام و انتشار قرآن کریم به حالتی از آشفتگی و پراکندگی دچار گشت.
متن غایب:
إِنِّی تَارِکٌ فِیکُمُ الثَّقَلَیْنِ کِتَابَ اللَّهِ وَ عِتْرَتِی أَهْلَ بَیْتِی إِنْ تَمَسَّکْتُمْ بِهِمَا لَنْ تَضِلُّوا أَبَداً (النیشابوری، ۱۴۱۱هـ ، ج۳: ۱۰۹).
ترجمه: من در میان شما دو امانت نفیس و گرانبها می‌گذارم یکی کتاب خدا قرآن و دیگری عترت و اهل بیت خودم. مادام که شما به این دو دست بیازید هرگز گمراه نخواهید شد.
عملیات بینامتنی: حدیث ثقلین، از جمله احادیث معروف و متواتری است که در کتب شیعه و سنی، تقریباً با مضامین شبیه به هم، وارد شده و سند بسیار محکمی بر شخصیت و مقام اهل بیت(ع) و عظمت آنهاست. همچنین دلیل محکمی بر شایستگی و نبوغ آسمانی ایشان و مرجعیتشان در جمیع احکام و نمونهی بارز دیگری بر خلافت بلا فصل امیرمؤمنان علی(ع) است(ر.ک: جهانی پور، ۱۳۹۰ش، شماره۸۶: ۴۵-۴۰). این کلام را پیامبر(ص) زمانی فرمود که از عمر مبارکش جز اندکی باقی نمانده بود. بنابراین، یکی از مقاصد مهم حضرتش برای ذکر این عبارت، تعیین خلیفه و جانشین برای خود از میان اهل بیتش بوده است. به همین منظور، آنچه را که موجب دوام و بقای دین اسلام باشد، با عنوان «ثقلین» ذکر فرمود، تا این نکته را به مردم گوشزد کند: همانطور که برای رفع مشکلات و معضلات دینی و غیر دینی باید به قرآن رجوع کرد، برای رفع همین مشکلات باید به اهل بیت(ع) مراجعه نمود. همچنین خواست تا روشن کند: اطاعت از اهل بیت(ع)، مانند اطاعت از قرآن کریم است و تمسّک به آنها، مانند تمسّک به قرآن میباشد. با دقّت در این فراز از شعر دیکالجن به نظر میرسد شاعر به جریان جدایی آن دو امانت گرانبهایی را که پیامبر اکرم(ص) در میان امّت خویش به یادگار گذاشته بود، اشاره دارد. دیک الجن در این فراز از شعر خویش اشاره به این نکته دارد که آن دو امانت گرانبهایی که پیامبر(ص) در بین امت خویش به یادگار گذاشته بود برخلاف فرمایش ایشان، بعد از وفاتش، در بینشان جدایی بوجود آمد. رابطه بینامتنی این بیت از شعر شاعر که در مدح اهل بیت(ع) سروده شده، با کلام پیامبر اکرم(ص)، هم از نوع نفی جزئی است، مبنی بر این که واژگان کلیدی موجود «ثقلُُ و کِتَابُه»، در متن حاضر سوق دهندهی ذهن به سوی متن غایب است، و هم از نوع نفی متوازی است، مبنی بر این که شاعر از مضمون کلام غایب برای بیان مقصود خویش سود برده است.
متن حاضر:

ترجمه: و قسم به پنج تن شریف آل عبا، بهترین مخلوقات به روی زمین از عرب و غیر عرب.
عملیات بینامتنی: با دقّت در این فراز از شعر دیکالجن که در مدح اهل بیت(ع)، سروده است میتوان چنین بیان کرد که وی به حدیث شریف کسا اشاره دارد. حدیثی که به بزرگداشت اهل بیت(ع) میپردازد، مخصوصاً این که یکى از رمزهاى بزرگ حدیث کساء، معرّفى جایگاه والاى حضرت فاطمه زهرا(س) است. در بخشى از حدیث، زمانی که جبرئیل امین از خداوند متعال مى‌پرسد این پنج نفرى که این همه فضائل دارند و آسمان‌ها و زمین و همه‌ى موجودات به برکت وجود آن بزرگواران خلق شده، چه کسانى هستند؟ خداوند پاسخ مى‌دهد«هُمْ فاطِمَهُ وَاَبُوها وَبَعلُها وَبَنُوها»: «آنان: فاطمه، پدر، شوهر و فرزندانش هستند». این عبارت نشان دهنده‌ى جایگاه والا و شناخته شده‌ى حضرت زهرا(س) در آسمان‌ها و در میان فرشتگان الهى است. رابطهی بینامتنی این بیت از شعر دیکالجن با حدیث قدسی کساء، هم از نوع نفی جزئی و هم از نوع نفی متوازی است؛ مبنی بر این که واژگان کلیدی «الخَمسَه، أَصحَاب و الکَسَاء»، موجود در متن حاضر ذهن را به سوی متن غایب سوق میدهد، همچنین شاعر برای بیان مقصود خویش از مضمون کلام سود برده است.
متن حاضر:

ترجمه: قسم میخورم که من در گفتار صادق خویش وفادار هستم و گرنه محبّت من نسبت به أهل بیت(ع) دروغ و کذب است.
متن حاضر:

ترجمه: تیم بن مره که از دار و دستهی ابوبکر است برادر بنی هاشم(ع) نیست، و همچنین عدیّ از دار و دستهی عمر بن خطّاب پدر پیامبر (ما) احمد(ص) نیست.
متن غایب:
وَإِذْ قَالَ عِیسَى ابْنُ مَرْیَمَ یَا بَنِی إِسْرَائِیلَ إِنِّی رَسُولُ اللَّهِ إِلَیْکُم مُّصَدِّقًا لِّمَا بَیْنَ یَدَیَّ مِنَ التَّوْرَاهِ وَمُبَشِّرًا بِرَسُولٍ یَأْتِی مِن بَعْدِی اسْمُهُ أَحْمَدُ فَلَمَّا جَاءهُم بِالْبَیِّنَاتِ قَالُوا هَذَا سِحْرٌ مُّبِینٌ﴿صف/۶﴾.
ترجمه: و هنگامى را که عیسى پسر مریم گفت اى فرزندان اسرائیل من فرستاده خدا به سوى شما هستم تورات را که پیش از من بوده تصدیق مى‏کنم و به فرستاده‏اى که پس از من مى‏آید و نام او احمد است بشارتگرم پس وقتى براى آنان دلایل روشن آورد گفتند این سحرى آشکار است.
عملیات بینامتنی: این آیه و آیات ما قبل و ما بعد آن در مقام اثبات رسالت و نبوّت رسول خدا(ص) است و این آیه در حکم مقدمه و زمینه چینی برای ذکر این مطلب است که رسول خدا(ص) فرستادهای است که عیسی(ع) به آمدن او بشارت داده و خدا او را با هدایت و دین حق گسیل داشته و دین او نوریست که مردم به وسیلهی آن به سعادت راه مییابند. شاعر ما دیکالجن با ذکر نام قرآنی پیامبر اکرم(ص)، شعر خویش را مزیّن کرده است. رابطهی بینامتنی این دو بیت و ابیات مشابه از شعر شاعر که واژهی أحمد را استفاده کردهاند، با کلام وحی از نوع علم یا شخصیت میباشد.
متن حاضر:

ترجمه: شبیه به پیراهن یوسف(ع) است، آن هنگام که برادرانش با پیراهن آغشته به خونی غیر از خون یوسف آمدند.
متن غایب:
إِذْ قَالَ یُوسُفُ لِأَبِیهِ یَا أَبتِ إِنِّی رَأَیْتُ أَحَدَ عَشَرَ کَوْکَبًا وَالشَّمْسَ وَالْقَمَرَ رَأَیْتُهُمْ لِی سَاجِدِینَ ﴿یوسف/۴﴾.
ترجمه: [یاد کن] زمانى را که یوسف به پدرش گفت اى پدر من [در خواب] یازده ستاره را با خورشید و ماه دیدم دیدم [آنها] براى من سجده مى‏کنند.
عملیات بینامتنی: آیه ۴ از سورهی یوسف آغاز ماجرای یوسف(ع) و حکایت خواب اوست، برای پدرش یعقوب. که «رؤیت یوسف شامل دو نوع رؤیت بوده، یکی، دیدن امری مادّی و صوری که همان دیدن ستارهها و ماه و خورشید باشد و دیگری، دیدن امری معنوی که رؤیت سجده و خضوع و تعظیم آنها و سجدهای از روی اراده و علم و عقل بوده و خداوند با این رؤیای صادقه از ابتدا و شروع تربیت یوسف(ع) دورنمای آینده درخشان او را به وی نشان میدهد تا برای او بشارتی باشدکه در برابر ناملایمات تحمّل خود را از کف ندهد. در روایات آمده است که این سوره بعد از عام الحزن[۴۸]، برای