الویت نسبی داده شده به هر عامل در سلسله مراتب از طریق مقایسات دوتایی و با توجه به نقش عوامل سطح پایین‌تر در راستای شاخص‌ها تعیین می‌شود. در AHP مقایسات دوتایی بر مبنای مقیاس نه‌گانه استاندار است (به جدول ۳-۴ با توجه به ساعتی]۵۶[ نگاه کنید).
رویه بالا برای همه زیر سیستم‌های سلسله مراتب تکرار می‌شود. برای ایجاد بردارهای الویت متفاوت، این بردارها با توجه به الویت‌بندی سراسری شاخص‌ها ایجاد می‌شوند. این فرایند از سطح بالایی سلسله مراتب آغاز می‌شود. در نتیجه، الویت نسبی کلی داده شده به عوامل سطح پایینی بدست می‌آیند. این الویت‌های نسبی کلی نشان دهنده درجه اثرگذاری گزینه‌ها روی هدف هستند. حال، برای ارایه الگوریتمی برای محاسبه وزن هدف‌ها با استفاده از AHP آماده هستیم.

۳-۹-۳- گام‌های روش AHP برای محاسبه ضریب اهمیت شاخص‌ها:

گام ۱. تعریف مساله تصمیم‌گیری و هدف.
گام ۲. تشکیل سلسله مراتب از سطح بالا، میانی و پایین.
گام ۳. ایجاد ماتریس هدف – شاخص با توجه به گام‌های ۴ تا ۸ و AHP. {گام‌های ۴ تا ۶ برای همه سطوح سلسله مراتب اجرا می‌شوند}.
گام ۴. ایجاد ماتریس‌های مقایسات دوتایی برای هر عامل در سطح پایین‌تر با توجه به همه عوامل موجود در سطح بالاتر با استفاده از مقیاس استاندارد نه گانه. تصمیم‌گیرنده مجاز به بیان میزان ترجیح خود با توجه به مقیاس نه گانه است. اگر دو شاخص دارای اهمیت یکسان باشند، آنگاه، مقدار ۱ در ماتریس مقایسه‌ها درج می‌شود، در حالی که عدد ۹ نشان دهنده اهمیت مطلق یک شاخص نسبت به دیگر شاخص‌ها است(جدول ۳-۴ اندازه مقیاس‌ها را با توجه به تعریف ساعتی ، نشان می‌دهد).]۵۶[
گام ۵. محاسبه بزرگترین مقدار ویژه با استفاده از وزن نسبی شاخص‌ها و نیز مجموع مقادیر بردارهای ویژه موزون با توجه به مقادیر سطح بعدی سلسله مراتب.
داده‌های مقایسات دوتایی را به کمک تکنیک مقدار ویژه تحلیل می‌کنیم. با استفاده از این مقایسات دوتایی، هدف‌ها را تخمین می‌زنیم. بردار ویژه بزرگ‌ترین مقدار ویژه ماتریس A از تخمین اهمیت نسبی شاخص‌ها تشکیل می‌شود.
گام ۶. بررسی سازگاری و اجرای تحلیل وزن‌ها به صورت زیر:
.

توجه داشته باشید که اگر ماتریس A سازگار باشد(بدین معنی که برای همه  داشته باشیم ، aik= aij · ajk )، آنگاه داریم (وزن ها از قبل مشخص شده‌اند)،