1. سرمایه انسانی: شامل دانش ساکن و موجود در ذهن پرسنل شرکت می باشد.

1. سرمایه ساختاری: تمام دارایی های نا مشهودی که قابل تفکیک از دانش موجود می باشد.

1. سرمایه بازار: شامل تمام ارتباطات تحت کنترل سازمان با جهان بیرون است.( طبق نظر بونفور این سرمایه شامل سهم بازار محصولات و خدمات جدید می باشد.)

1. سرمایه نوآورانه: توانایی نوآوری سازمان.

شکل ۲-۹ : شاخص پویای سرمایه فکری( بونفور۲۰۰۲و۲۰۰۳)
بر اساس رویکرد بونفور[۳۳] بر ابعاد تشکیلاتی و پویای عملکرد اقتصادی و اجتماعی تاکید و بر سطوح اقتصادی خرد و کلان توجه ویژه ای دارد.
روش چهارجنبه ی رقابتی زیر را در نظر می گیرد:
(IC-dVAL)

1. منابع: به عنوان ورودی که به فرایند تولید بر می گردد شامل منابع مشهود، سرمایه گذاری در تحقیق و توسعه و تکنولوژی تحت مالکیت است.

1. فرایندها: گسترش استراتژی های پویایی که در فاکتورهای نامشهود یافت می شود را کامل می کند.

1. سرمایه فکری: از ترکیب منابع نامشهود حاصل می شود و می تواند منجر به نتایج ویژه ای شود، مانند الگو ها، مدل ها، نام تجاری و دانش ترکیبی.

1. سطوح داخلی: عملکرد شرکت به طور کلاسیک به وسیله ی عواملی مانند سهم بازار و کیفیت محصولات و خدمات سنجیده می شود.

بونفور (۲۰۰۲) چهار جنبه ی ذکر شده را در یک چار چوب ادغام کرد و یک ارتباط بین ورودی ها(منابع)، فرایندها، دارایی های نامشهود و عملکرد شرکت برقرار کرد. طبق این رویکرد فرایندها باید بهبود یابند و این امر از طریق ارتباط بین ارزش آفرینی مالی داریی ها و عملکرد داخلی شرکت صورت می گیرد.
بونفور۲۰۰۳)) IC-dVAL شکل۲-۱۰: چار چوب مدل
۲-۲-۳ اجماع درباره سرمایه فکری:
با توجه به تعاریف و دیدگاه های گوناگون درباره سرمایه فکری، به نظر می رسد در بیشتر تعاریف و طبقه بندی ها، سرمایه فکری به سه زیر مجموعه تقسیم می شود. این سه زیر مجموعه، سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری و سرمایه مشتری می باشد (بونتیس ۱۹۹۶، ادوینسون و سالیوان۱۹۹۶، روس و روس ۱۹۹۷، استیوارت ۱۹۹۵).
سرمایه انسانی: شامل شایستگی، مهارت، تجربه و توانایی فکری کارمندان می باشد (بونفور ۲۰۰۲، بروکینگ ۱۹۹۶، ادوینسون و مالون۱۹۹۷، روس و دیگران۱۹۹۷، استیوارت ۱۹۹۷۸، سالیوان۱۹۹۷).
سرمایه ساختاری: شامل فرایندها، سیستم ها، ساختارها، دارایی های فکری و سایر دارایی های نامشهودی می شود که در اختیار شرکت می باشد اما در ترازنامه شرکت نشان داده نمی شود (بونفور۲۰۰۲، بروکینگ۱۹۹۶، ادوینسون و مالون۱۹۹۷، روس و دیگران۱۹۹۷، استیوارت ۱۹۹۷).
سرمایه مشتری: باقیمانده سرمایه فکری، سرمایه مشتری می باشد که به سطوح فردی و سازمانی بر می گردد. سرمایه مشتری واسطه ای از سرمایه فکری است که شامل دانش گروهی و شبکه دانش می باشد که با هم وجود داشته و از یک شبکه ارتباطی مشتق می شوند (بارت۱۹۹۲، کلمن۱۹۸۸، ادوینسون و مالون۱۹۹۷، روس و دیگران۱۹۹۷، استیوارت ۱۹۹۷). این ارتباط محدود به ارتباطات خاصی نمی شود بلکه ارتباط با مشتریان، تامین کنندگان، سهامداران و سایر افراد مرتبط با سازمان را شامل می شود (بونفور ۲۰۰۲، ادوینسون و مالون۱۹۹۷، روس و دیگران۱۹۹۷).
در تمام تعاریف یک همبستگی بین سرمایه انسانی، سرمایه ساختاری و سرمایه مشتری دیده می شود. بسیاری از تحقیقات انجام شده در مورد سرمایه فکری نیز این تقسیم بندی را در نظر گرفته اند. در واقع همبستگی بین زیر مجموعه ها منجر به قرار گرفتن آنها تحت یک عنوان کلی با نام سرمایه فکری سازمان شده است (بروکینگ۱۹۹۶، هان۲۰۰۱، لی۲۰۰۱، روس و دیگران ۱۹۹۷).
سرمایه بازار (بونفور)
دارایی های بازار (بروکینگ)
سرمایه مشتری (ادوینسون)
مشتریان (موریتسن و دیگران)
دارایی های نامشهود تجاری (سالیوان)
ساختار خارجی (سویبی)
سرمایه ارتباطی (ویدما)
سرمایه ساختاری (بونفور)
سرمایه زیر بنایی (بروکینگ)
سرمایه فرایندی(رادوینسون)
سرمایه ساختاری(گروه کنراد)
فرایند(موریتسن و دیگران)
سرمایه سازمانی(روس و دیگران)
دارایی های نامشهود ساختاری (سالیوان)
ساختار داخلی (سویباس)