۲-۱۷- انواع استراتژی های مدیریت تعارض[۵۴]:

استراتژی های مدیریت تعارض همان پاسخ افراد نسبت به موقعیت های تعارض است که این پاسخ ها در عین حالی که استمرار دارند، احتمال دارد در موقعیت های مختلف تغییر کنند. توماس (۱۹۷۶) بر اساس مدل شبکه مدیریت بلیک و مورتن دو نوع رفتار متعارض را دسته بندی کرد: قاطعیت[۵۵] و همکاری[۵۶]. قاطعیت به رفتارهایی اشاره دارد که رضایت خود فرد را مد نظر دارد و همکاری بر رفتارهایی تأکید دارد که به رضایت مندی دیگران مربوط است.
بر حسب این دو نوع گرایش پنج استراتژی مدیریت تعارض یعنی :
– اجتناب[۵۷] (فقدان همکاری، فقدان قاطعیت)، ۲- سازش[۵۸] (فقدان قاطعیت همکاری زیاد)، ۳- سازگاری[۵۹] (همکاری متوسط، قاطعیت متوسط)، ۴- همکاری[۶۰] (همکاری زیاد، قاطعیت زیاد)، ۵- رقابت[۶۱] (فقدان همکاری، قاطعیت زیاد) می باشند (کرامتی و همکاران، ۱۳۸۸: ۹۹).
نمودار استراتژی های مدیریت تعارض با توجه به نظریه توماس.
زیاد
رقابت
همکاری
قاطعیت
سازگاری
کم
سازش
اجتناب
همکاری
کم
زیاد
نمودار(۲-۹): استراتژی های مدیریت تعارض(توماس،۱۹۷۶ به نقل از کرامتی و همکاران، ۱۳۸۸: ۹۹)

۲-۱۷-۱-استراتژی سازگاری:

در صورتی که یک یا هر دو طرف دیگر تا حدی تمایل متعادلی هم به منافع و خواسته های مرجع خود داشته باشند و هم به منافع و خواسته های طرف مقابل داشته باشند سازگاری صورت خواهد گرفت به عبارت دیگر در این جام به یک طرف تمایل پیدا نمی کند. از برخی، اما نه همه، خواسته ها و منافع خود دست بکشند تا طرف مقابل بتواند برخی از خواسته های خود را ارضاء نماید. تحت این شرایط به خاطر حل تعارض دو طرف دیگر تصمیم می گیرند تا مانع را در بین یکدیگر تقسیم کنند. بنابراین وجه مشخصه “سازگاری” این است که هر یک از طرفین از چیزی بگذرند لذا برنده و بازنده مشخصی وجود ندارد و هر یک از مسأله مورد تعارض سهمی می برند.
لذا نهایتاً باید خاطر نشان کرد که سازگاری بیانگر یک رفتار متعادل در هر دو بعد قاطعیت و مشارکت است. این سبک می تواند باعث تسهیم موقعیت شود اما نه در نهایت قاطعیت و مشارکت. این شیوه معمولاً منجر به رضایت حداکثر طرفین نمی شود (۲۸۲: ۱۹۹۹، Gordon).

۲-۱۷-۲-استراتژی همکاری: