پایان نامه ای تحت عنوان ” تأثیر تکنولوژی اطلاعات بر برنامه ریزی کاربری اراضی شهری (نموه موردی: کاربری های فرهنگی- تفریحی در شهر اصفهان)” به این نتیجه رسیده است که تحقیق سرانه پیشنهادی طرح تفصیلی در مورد کاربری هیا فرهنگی- تفریحی، به طور کلی در اکثر مناطق یازده گانه شهر اصفهان ضعیف بوده و تحقق نیافته است و اختلاف زیادی مابین سطح سرانه کاربری های فرهنگی- تفریحی، در مناطق یازده گانه و شهر اصفهان وجود دارد و همچنین بین جمعیت و سطوح کاربری ها و جمعیت و سرانه و کاربری های فرهنگی – تفریحی، ارتباط ضعیفی وجود دارد و از روند مناسی تبعیت نمی کند و تنها ۴۰ درصد سرانه پیشنهادی طرح تفصیلی یازده گانه شهر اصفهان تحقق یافته است.
خاکپور و همکاران (۱۳۸۶) در تحقیقی با عنوان الگوی تغییر کاربری اراضی شهر بابل – طی سالهای ۷۸بیان کردند که امروزه تحول کاربری اراضی به عنوان فرآیندی موثر در فضای شهری مطرح است و این تحول که غالبا در اثر فعالیت های انسانی روی می دهد، به دلیل نبود برنامه اصولی، بی توجهی به توسعه پایدار، نداشتن مدیریت پایدار و بدون در نظر گرفتن محدودیت های زیست محیطی، به یکی از مهمترین معضلات شهرها در فضای نوین تبدیل شده است. آنان عوامل تاثیرگذار بر تغییرات کاربری اراضی را به سه دسته عوامل قانونی، عوامل اقتصادی و عوامل جمعیتی تقسیم کردند. این محققان عوامل جمعیتی را در تغییرات کاربری اراضی مهمترین عامل دانستند که دو عامل دیگر را تحت الشعاع قرار می دهد.
کیانی (۱۳۷۹) در پایان نامه ای تحت عنوان ” تحلیل برکاربری اراضی شهر اصفهان:، ضمن مطالعه سرانه ها، تراکم ها و پراکندگی کاربری زمین شهری اصفهان و مقایسه آن با استاندارهای رایج در طرحهای توسعه شهری ایران به تحلیل هر یک ازکاربری ها در سطح مناطق شهر مذکور با استفاده از فرمول ضریب مکانی پرداخته است و به این نتایج دست یافته است؛ ۱- تمرکز انواع خدمات شهری در مرکز شهر و افزایش رفت و آمد مردم از بقیه نواحدی شهر به این منطقه و شلوغی بیش از حد آن ۲- عدم تعادل در تخصیص سرانه انواع کاربری های زمین در بین مناطق دهگانه ۳- عدم هنماهنگی در بین اجزاء متشکله یک کاربری ۴- کمبود زمین برای کاربری های تفریحی، حمل و نقل و آموزشی در سطح مناطق هفت، ده و چهار ۵- توسعه فیزیکی پیوسته شهر در سالهای آتی، باعث افزایش مشکلات شهری و بوجود آمدن یک شبکه شهری ناکارآمد در سطح منطقه خواهد شد.
مهدیزاد (۱۳۷۹) در مقاله ایی تحت عنوان تحول دیدگاهها و روشها در برنامه ریزی کاربری اراضی به این نتیجه رسیده که روشها و فنون جاری در طرحهای شهری ایران بسیار ناقص و ناکارآمد بوده و نیاز به اصلاح و بازنگری جدی دارند.
۲-۱۶-۲)پیشینه خارجی:
گانت و همکاران(۲۰۱۱) در تحقیقی با موضوع استفاده از کاربری زمین در “edgelands»: سیاستها و فشار در حاشیه روستا به شهر لندن، بیان کردند که سیر تکوین شهر و شهرنشینی در انگلستان همواره با فراز و نشیب هایی همراه بوده است، اما دگرگونی های کمی و کیفی شهرنشینی این کشور طی پنجاه سال اخیر بسیار متفاوت از پیش از آن است. آنان به شیوه توصیفی و تحلیلی و با استفاده از دو روش کتابخانه ای – اسنادی و میدانی، ضمن بررسی سیر پیدایش، تکوین و رشد این شهر طی چند دهه اخیر، مهمترین عوامل و ساز و کارهای ناشی از اقدامات دولت که در گسترش فیزیکی شهر لندن موثر بوده است را شناسایی کند و از طرفی نوع و میزان و جهات گسترش شهر و تاثیر آن در تغییر کاربری اراضی کشاورزی پیرامون شهررا معین کردند.
پیجون و همکاران(۲۰۱۰) در تحقیقی با عنوان نظارت بر کاربری اراضی زمینهای شهری و تغییر پوشش گیاهی چند زمانی با استفاده از اطلاعات سنجش از دور، به منظور تجزیه و تحلیل تغییرات کاربری اراضی، با ایجاد یک سیستم طبقه بندی سلسله مراتبی دریافتند که زمینهای کشاورزی در حال از دست دادن مداوم و بالعکس زمینهای شهری روز به روز رو به رشد است. آنان این تغییر را به دلیل رشد شهرنشینی دانستند و اذعان داشتند که تغییران کاربری اراضی در شهرها به یک معضل تبدیل شده است و افزودن امکانات بیشتر به روستاها موجب بهبود این امر میشود.
دیکسون(۲۰۰۹) در تحقیق خود با عنوان زمین های شهری و تغییرات کاربری اراضی در بریتانیا: روندها و نیروها برای تغییر، عنوان نمود که در مناطق شهری افزایش جمعیت باعث تغییر کاربری اراضی کشاورزی به مسکونی، تجاری و صنعتی شده است و این تغییرات دارای پیامدهای ناخوشایندی بر روی محیط زیست شهری همچون کاهش پوشش گیاهی و افزایش دمای محیط می باشند. بنابراین ارزیابی اثرات تغییر کاربری اراضی به منظور مدیریتی مناسب در مناطق شهری ضروری به نظر می رسد. مطالعات این محقق نشان داد که تکنیک سنجش از دور می تواند در یک زمان کوتاه اطلاعات خوبی را در مورد تغییرات کاربری ارضی فراهم سازد که تغییرات کمی و کیفی پوشش گیاهی در طی ۱۲ سال برای هر یک از محلهای مورد مطالعه را نشان میدهد.
جینگ و همکاران(۲۰۰۶) در تحقیقی با عنوان بررسی توسعه شهری و کاربری زمین در Shijiazhuang، چین، با استفاده از سیستم اطلاعات جغرافیایی و سنجش از دور پرداختند. این مطالعه بررسی ویژگیهای زمانی و فضایی توسعه شهری از ۱۹۳۴ تا ۲۰۰۱، و استفاده از زمین / پوشش تغییرات را از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۰۱٫ موقتی، گسترش شهری را نشان می دهد. آنان در مطالعلت خود دریافتند که پوشش تغییرات از سال ۱۹۸۷ تا ۲۰۰۱ واستفاده از زمین / پوشش تا حد زیادی تغییر کرده است.
فصل سوّم
روش تحقیق

۳- ۱) مقدمه
در فصل سوم ابتدا به معرفی شهرتبریز پرداخته شده است سپس توضیحاتی در خصوص روش تحقیق بیان شده ودرادامه جامعه آماری معرفی و ابزارو روش گردآوری داده های تحقیق مشخص گردیده است و در انتها روش تجزیه و تحلیل دادههای تحقیق توضیح داده شده است.
۳-۲)معرفی شهر تبریز
استان آذربایجانشرقی با جمعیت ۳۵۲۷۲۶۷ نفر از استانهای ترک نشین ایران است که در ناحیه شمالغربی آن واقع شدهاست تبریز مرکز استان آذربایجان شرقی است. شهرستان تبریز با جمعیت ۱۵۵۷۲۴۱ نفر ومرکز استان شهر تبریز با جمعیت ۱۳۷۸۹۳۵ نفر در ۴۶درجه و ۲۵ دقیقه طول شرقی و ۳۸درجه و دو دقیقه عرض شمالی از نصف النهار گرینویچ واقع شده است. ارتفاع آن از سطح دریا ۱۳۴۰ متر می باشد. با وسعتی حدود ۱۱۸۰۰ کیلومتر در قلمرو میانی خطه آذربایجان و در قسمت شرقی شمال دریاچه ارومیه و ۶۱۹ کیلو متری غرب تهران قرار دارد .در۱۵۰ کیلو متری جنوب جلفا ، مرز ایران و جمهوری آذربایجان قرار گرفته است. جمعیت تبریز بیش از یک و نیم میلیون نفر می باشد. تبریز از سمت جنوب به رشته کوه منفرد همیشه پر برف سهند و از شمال شرقی به کوه سرخ فام عون علی (عینالی) محدود می شود. رودخانه آجی چای (تلخه رود) از قسمت شمال و شمال غرب تبریز می گذرد و بعد از طی مسافتی قابل توجه در دشت تبریز به دریاچه ارومیه می ریزد و مهرانرود از میانه تبریز می گذرد که اکثرا در فصول مختلف سال بی آب است. تبریز زمانی دارای باغات و مزارع فرح انگیز و پر آوازه ای بود به همراه قنات ها و چشمه های متعدد که امروز تمامی آن همه باغات و مزارع از میان رفته یا درحکم از میان رفتن است و گستره شهر پیرامون خود را به مناطق مسکونی، تجاری ، اداری ، و صنعتیو خدماتی مبد ل ساخته است.(مردمی، ۱۳۸۹، ص ۴۹).
نقشه شماره(۳-۱) موقعیت استان آذربایجان شرقی در نقشه ایران
نقشه شماره(۳-۲) موقعیت شهرتبریز در استان آذربایجان شرقی
۳-۳ ) عوامل اقلیمی:
الف) درجه حــرارت ( دما )
هوای تبریز سرد و خشک با باد و سوز دائمی است که مربوط به بادهای محلی است نه جریانهای قاره ای، اما گاهی جریان های سیبری پس از عبور از کرانه های دریای خزر به حوزه تبریز رسیده، سبب بروز شدت سرما در زمستان و کولاک و راه بندان عمومی می شود. زمستان در تبریز زود آغاز گشته و دیر خاتمه می یابد. تبریز در حال حاضر در ردیف کلیمای GS(b) در رده بندی کوین یعنی نوعی مدیترانه یا تابستانی در رده بندی کوین یعنی نوع مدیترانه ای یا تابستانی خنک منــــظور شده است. با بررسی ۱۵ ساله وضعیت درجه حرارت تبریز، معدل حداکثر دما ۱۹٫۳۱ درجه سانتی گراد و معدل حداقل دما ۷٫۸ درجه سانتی گراد و میانگین متوسط دما ۱۳٫۶۸ درجه سانتی گراد ثبت شده است و حداکثر متوسط دما در مرداد ماه ۳۳٫۹۷ درجه سانتی گراد و حداقل متوسط آن در بهمن ماه ۵٫۷- درجه سانتیگراد و حداکثر مطلق ثبت شده ۳۹٫۲ درجه و حداقل مطلق ۱۲- درجه سانتیگراد بوده است. تعداد روزهای بخبندان حداکثر ۱۳۷ روز و حداقل ۵۸ روز، به طور متوسط ۸۹ روز است.